تو بر روحم حکم می رانی!

دلم میخواهد برایت بنویسم از غمِ فراموشی ساختار فکریت ،

یا کوسِ پیروی از تو و انقلابی بودن سر دهم و حرف ها گنده تر از دهانم بزنم.

اما

من خیلی کوچک تر از این چیز هام!

این ها دغدغه ی من نیست...

همه ی وجودم دارد در حسرت شنیدن صدایت میسوزد، اینکه با آن لهجه ی شیرین و دوست داشتنی ات سخن برانی و برایم از ایوان جماران دست تکان دهی،

و کم مانده باشد من از شدت گریه پای کلماتت جان دهم،

دُرُست مثل بغل دستی ام

و مثل تکِ تک افراد حاضر ...